Johan Walckiers in Kortrijk

Kortrijk kwam thuis met open vizier aan de aftrap met een aanvallende opstelling waar zowel Monrose, Chavarria, Nfor als Messoudi een plaats hadden. En dat leek te renderen, want Joseph-Monrose kreeg na een dikke tien minuten een dot van een kans, maar de Fransman aarzelde veel te lang en weg was de mogelijkheid.

Anderlecht had ook wel al een mogelijkheid gehad met een kopbal van Mbokani, maar het betere van het spel was in dat eerste halfuur weggelegd voor Kortrijk. Met Joseph-Monrose als constante bedreiging en Nfor en Messoudi die mooie passes verstuurden. Jovanovic kon daar één keer iets tegenin brengen met een mooie krul op de bovenkant van de deklat.

Anderlecht probeerde het initiatief over te nemen, maar stuitte daarbij op een onverzettelijke Zukanovic, niet toevallig gegeerd door Anderlecht zelf. Het duel leek zonder doelpunten op de rust af te stevenen, maar ineens glipte Suarez toch door de verdediging en liep N'Diaye de Argentijn (licht) aan.

Ref Colemonts legde de bal op de stip waar Gillet zich voorbeeldig van zijn taak kweet. Maar amper een minuut later kon Monrose alweer zich vrij lopen, maar weer miste de spits zijn deviatie. Kortrijk moest met een zure smaak de kleedkamers in.

Een ander spelbeeld in het begin van de tweede helft. De thuisploeg leek nog aangeslagen door de strafschopfase en Anderlecht probeerde te profiteren om een dubbele voorsprong te pakken. Deschacht en Mbokani waren er dichtbij, maar Van Hout wierp telkens zijn immense lichaam in de strijd.

Kortrijk kon niet meer dezelfde intensiteit van de eerste helft op het veld leggen, maar ook Anderlecht kwam niet vaak meer in stelling. Daarvoor zat het trio Mbokani-Jovanovic-Suarez niet goed genoeg in de wedstrijd. Toch kon Anderlecht - mede dankzij een ijzersterke Kouyate - de voorsprong vasthouden. Daarmee loopt Anderlecht (voorlopig) verder uit op de concurrentie.