Charleroi-Standard werd 0-1

Charleroi-Standard, de supporters zetten al voor de match het stadion in de hens. Heel goed voetbal hoefden ze zelfs niet te zien, als iedereen maar 110 procent gaf op het veld. Tackels, truitje natmaken en de tegenstander aftroeven was de hoofdvereiste. En ze werden op hun wenken bediend.

Luyindama gaf het goeie voorbeeld door Osimhen een paar keer onder de grond te stoppen en de toon was gezet. Kansen waren schaars. Een keertje Osimhen die naast trapte, maar voor de rest vooral veel en secuur verdedigen. Strijd, dat kregen we in overvloed, vlotte combinaties des te minder. Kansjes waren er voor Angella, Emond en Luyindama.

Beetje vechten

Het was een wedstrijd voor de Dessoleils en Luyindama's, minder voor de Carcela's en Benavente's van deze wereld. Op het halfuur kwam Standard wel op voorsprong. Djenepo zette voor, Penneteau duwde weg, maar in de voeten van Mpoku... Tja, die kon niet meer missen: 0-1.

Charleroi kwam nog wat steviger uit de kleedkamer en drukte Standard bij momenten weg. Mazzu bracht met Henen een extra aanvaller. Vanheusden moest een paar keer zijn beste tackles bovenhalen om een doelpunt te voorkomen. Maar twee goeie kansen van Charleroi en het beste was er weeral af.

Het leek echt meer op een gladiatorenstrijd dan een voetbalmatch. De gele kaarten vlogen dan ook lustig in het rond: dertien (!) in totaal. En dan overdreef ref Laforge zelfs nog niet. Het hadden er gerust meer kunnen/mogen zijn.

Maar liefst vijf keer stonden spelers neus aan neus. Je verwachtte dat het elk moment helemaal ging losbarsten, maar dat gebeurde niet. En Standard won dus nog maar eens in Mambourg. Mpoku miste nog een wenkende kans, tot grote hilariteit aan de overkant. Een unieke rivaliteit, die tussen de Henegouwers en de Luikenaars.