Na enig zoekwerk (leg maar eens uit waarom het veld niet in Terjoden, niet in Welle maar in Erembodegem ligt) kwamen we aan bij een pleintje à la Bellem: klein en daarenboven zeer hobbelig. Bij Lovendegem ontbraken, nog steeds, Dhont en Neirynck.

De match begon afwachtend: we noteerden in de eerste tien minuten een paar schoten voorlangs van Terjoden en aan de overzijde probeerde Lovendegem met Camillieri en De Grande door het midden van de verdediging te raken. Het leverde Martens een open kans op, maar die ging hoog over. Het was Lovendegem dat de wet dicteerde: Camillieri soleerde nog eens door de verdediging en schoot op De Vos. Dezelfde speler dwong met een verre vrije trap De Vos tot een parade in de hoek. Maar na een goede twintig minuten verzandde het spel in het midden met veel foute passes. De wedstrijd kabbelde rustig verder naar de rust en met nog een paar kleine kansjes over en weer, maar het bleef 0-0.

 

In het begin van de tweede helft leek Terjoden de wedstrijd naar zich toe te trekken. De thuisploeg kon echter enkel op counter enigszins dreigen. Tot twee keer toe moest De Paepe tussenbeide komen bij vlot uitgespeelde counters. Op het uur kwam bij de bezoekers Ponnet in de ploeg en dat leek Lovendegem aanvallend te inspireren. Een aantal schoten naar doel belandden net naast. In de laatste tien minuten trachtte Terjoden de bakens te verzetten en opnieuw moest De Paepe ingrijpen na een counter. Een schot van aan de rand van het penaltygebied moest hij van onder de lat ranselen.
In de allerlaatste seconden kreeg Lovendegem nog een mooie kans maar die werd in hoekschop verwerkt. Camillieri zette voor, Ponnet kopte door en De Backer knikte de 0-1 voorbij De Vos. Scheidsrechter Van de Velde blies onmiddellijk af.

 

Al met al een logische overwinning van de meest voetballende en aanvallende ploeg van de twee. Door de 0-3 winst van Aalter en de 3-2 winst van Kerksken bleken die paar seconden van goudwaarde.