Everton controleerde van meet af aan de wedstrijd en al gauw moest Brad Friedel goed plat op een poging van Manuel Fernandes.  De Amerikaanse goalie hield wat later Mikel Arteta van een doelpunt en kon ternauwernood een schot van Leon Osman in hoekschop duwen.

 

Blackburn bakte er bitter weinig van en liet zich alleen opmerken door een drieste tackle van David Dunn.  De Engelsman ontsnapte later zelfs aan rood toen hij vlak voor de neus van scheidsrechter Alan Wiley de bal opzettelijk met de hand beroerde, maar Wiley deed alsof zijn neus bloedde.  Vlak voor de pauze hield uitgerekend Dunn de bezoekers van het openingsdoelpunt.  Hij haalde een kopbal van Phil Jagielka van de lijn.

 

Na de pauze kreeg ook Blackburn enkele kansen.  David Bentley testte tot tweemaal toe de vuisten van doelman Tim Howard, en Roque Santa Cruz kon op het einde onbegrijpelijk niet afwerken.  Toch was het Everton die veruit de meest gevaarlijke actie op de mat legde.  Fernandes zag eerst een goede poging minstens even goed gekeerd en wat later spatte zijn vrije trap op de paal uiteen.

 

Andrew Johnson dacht het duel op de valreep in het voordeel van Everton te hebben beslist, maar tot onbegrip van de aanvaller werd de treffer wegens buitenspel afgekeurd.  Het was een verdiende overwinning geweest, want Blackburn Rovers was de mindere geweest van Everton.