Johan Walckiers in Anderlecht

Zelden een zo furieus Anderlecht gezien als in de aanvangsfase tegen AZ. Waar de Brusselaars er vorige week nog niks van bakten, bleek het in de eigen tempel een heel ander verhaal te zijn. Na vier minuten had Anderlecht al drie goeie kansen gehad om op voorsprong te komen. Mbokani werd twee keer afgeblokt en Suarez zag een schitterend vluchtschot op de paal belanden.

Paars-wit had zijn fans onmiddellijk op de hand en dat scheelt, maar toch kon de thuisploeg (maar normaal ook) zijn moordend ritme niet aanhouden. De kansen bleven uit en enige zenuwachtigheid leek zich toch meester te maken van de ploeg. Mbokani werkte zich wel de pleuris, maar kon niet meer in stelling gebracht worden.

Wel één keer Suarez die zich door de verdediging kronkelde, maar zijn Congolese spitsbroeder kon niet afdrukken. En Esteban had een goeie redding in huis op een typisch zwabberbal op vrije trap van Kljestan. Anderlecht stond bij de rust nog steeds in het krijt, maar mocht zich optrekken aan een sterke eerste helft.

Uitgerekend Martens
Nog geen vuiltje aan de lucht zo leek, want ook Jovanovic kopte begin tweede helft nog eens nipt over. Anderlecht zou zich echter de missers van in het begin beklagen, want AZ putte moed en kwam steeds meer opzetten. Bij de eerste goeie voorzet van de avond van Beerens schoot uitgerekend Maarten Martens zijn ploeg op rozen met een mooie uithaal in één keer.

De taak voor paars-wit was heel duidelijk: drie keer scoren. Een bijna onmogelijke opgave. AZ speelde het ook heel volwassen uit en liet Anderlecht komen om hen in grote getale op te vangen. In balbezit lieten de Nederlanders het leer goed rondgaan. Anderlecht kwam niet meer aan kansen om een vervolg te breien aan het Europese avontuur. De ontgoocheling zal vooral in de bestuurskamers te voelen zijn, want het optimisme na de loting was zeer groot. De stoel van Ariël Jacobs zal er bijgevolg ook niet stabieler op geworden zijn.