Column Een avondje Rode Duivels

We schrijven 10 september 2003. Die avond speelden de Rode Duivels hun beslissende wedstrijd voor het EK tegen Kroatië. Mijn vader wou die wedstrijd wel zien en ik ook natuurlijk. De aftrap zou om 20u15 gegeven worden en Rita en ik vonden het een toffe gelegenheid om een reportage te maken. We spreken af om 19u aan het stadion. Wat zou er verkeerd kunnen gaan? We vertrokken thuis om 17u45 om zeker te zijn dat we goed op tijd zouden zijn. En we waren nog niet vertrokken of de miserie begon al. U weet wel... file. Gelukkig duurde dat niet al te lang en konden we al vlug de afrit richting parking C nemen. Alsof die file nog niet genoeg was geweest, begon het opeens pijpenstelen te regenen. Daar gaat mijn reportage, dacht ik. Maar eens we in Brussel waren, trok de hemel open en daar was het zonnetje weer. Ik sms naar Rita om te vragen waar ze zitten. Niet lang daarna krijg ik een telefoontje van Rita. Ze zijn verkeerd gereden en zullen wat later zijn. Geen probleem, dacht ik, nog tijd genoeg.

We parkeren en volgen de plaatjes 'tribune 3'. Wat ons uiteindelijk helemaal rond het stadion leidt. Later merken we dat we evengoed rechtdoor konden gaan wat ons 15 minuten had bespaard. Om 18.40 zijn we eindelijk ter plaatse. Aan de ingang worden we gefouilleerd. Normaal denkt u? Ik ook hoor. Daarom vond ik het ook geen probleem toen men mij vroeg of ze in mijn zak mochten kijken. (Inhoud: twee blikjes Ice Tea en een flesje Cola...gevaarlijk hé). Tot mijn verbazing mocht ik niet binnen met de blikjes. Het flesje was wel toegelaten, maar de dop moest eraf. Daar kon ik hun logica echt niet meer volgen. Maar ja, niets aan te doen. We vervolgden onze weg naar tribune 3. Daar aangekomen was het ondertussen al 19u10 en ik wist dat de reportage niet zou kunnen doorgaan. Met mij althans niet. Ik sms opnieuw naar Rita en we spreken af om na de wedstrijd opnieuw samen te komen. En dan zie ik tot mijn grote ergernis dat de Kroatische delegatie vrolijk met vuurwerk zit te gooien en Bengaals vuurwerk aansteekt. En dat terwijl wij niet binnenmochten met onze blikjes. Natuurlijk dacht ik dat ook Rita niet binnenmocht met haar camera en statief. Zat ik goed fout. Aan tribune 1 werd heel soepel gecontroleerd wat betekende dat iedereen met alles binnenmocht. Tof beleid... Maar goed,we zijn tenminste niet te enige die hier zo zitten, dacht ik. Daar ging ook die theorie. Achter mij een twintigtal Belgische sfeermakers met zo van stokjes die zo licht geven (weet niet hoe het noemt.) Begrijp me niet verkeerd, ik heb niets tegen sfeer, maar wij hadden nog altijd onze blikjes niet. Maar goed, we legden ons erbij neer. Gewoon wedstrijd kijken en zwijgen.

Einde wedstrijd, België wint met 2-1, iedereen gaat blij naar huis... behalve wij. Wij hebben nog een afspraak met Rita. We hadden afgesproken aan tribune 4. Wij gaan dus naar buiten. Rita niet te zien. Na af en aan smsen en telefoneren blijkt het dus weer om een misverstand te gaan. Het wordt een beetje een regelrechte komedie. Elkaar mislopen en van die toestanden. Uiteindelijk komen we elkaar dan toch tegen. Rita heeft toch nog een kleine reportage kunnen maken. Is natuurlijk al een geluk. We lopen samen naar de parking terug. Rita en Marcel willen nog iets drinken, mijn papa wil naar huis. Hij moet er om 4 uur al terug uit en het is intussen al half 12. Na een anderhalf uur aanschuiven zijn we dan eindelijk toch huiswaarts vertrokken.

Als ik nu terugkijk moet ik toch lachen. Een avondje voetbal om nooit te vergeten.

Julie Néman