Analyse Seizoensanalyse RC Genk

 

 

Ondanks een sterke voorbereiding begon RC Genk weinig overtuigend aan het seizoen. Vooral de spitsen lieten het afweten.  De Limburgers konden wel teren op een stevige defensie, met Matoukou en de herboren Claessens in een glansrol.  De combinatie van kansen missen en achteraan weinig weggeven leidde tot veel gelijke spelen en nipte overwinningen.  Tegen de andere topploegen zette Genk, mede dankzij de tactische plannetjes van Vandereycken, telkens een uitstekende partij neer, maar dat werd niet vertaald in overwinningen.  In de andere wedstrijden lieten de Limburgers het echter regelmatig afweten.  Die wisselvalligheid zette zich door tot aan de winterstop, met een schitterende partij tegen (een zwak) Lierse als hoogtepunt en een kansloze nederlaag een week later tegen Charleroi als dieptepunt.  

Een uitgebreide analyse vindt u hier 

Terugronde

 

Tot de winterstop had RC Genk eigenlijk alleen Orlando Engelaar aangetrokken als versterking.  De lange Nederlander kwam na enkele wedstrijden de Limburgers versterken en scoorde in de heenronde enkele beslissende doelpunten.  Tijdens de winterse transferperiode pakte Genk wel meteen uit met enkele opvallende transfers.  Cornelis werd vastgelegd voor volgend seizoen en de nobele onbekenden Mikulic en Stojanovic kwamen respectievelijk de verdediging en de aanval versterken.  De opvallendste transfer was die van Tom Soetaers, die bij Ajax op een zijspoor was geraakt. Tegenover de inkomende transfers stond het vertrek van Mokoena.

 

De bekerpartij tegen Anderlecht was de eerste echte test voor het versterkte Genk.  Na een sterke wedstrijd haalde het team van Vandereycken het verdiend met 2-1.  Soetaers bekroonde een knappe prestatie met een doelpunt.  In de competitie ging het de Limburgers eveneens voor de wind.  De eerste vier wedstrijden na de winterstop leverden 12 punten op.  Na de nipte nederlaag tegen Standard, was het echter opnieuw wisselvalligheid troef.  Tegen GBA ging het zowel in de competitie als in de beker fout.  Vooral de bekernederlaag was een streep door de rekening van voorzitter Vaessen, die via deze weg Europees voetbal hoopte af te dwingen.  Intussen had Genk wel op eigen veld op basis van een sterke helft Club Brugge verslagen.  

 

In de eindsprint tussen Genk en Standard leken de Limburgers hun kans op Europees voetbal verspeeld te hebben na een gelijkspel tegen KV Oostende.  De Rouches behielden tot aan het begin van de laatste speeldag twee punten voorsprong, maar Genk sleepte op dramatische wijze en met dank aan de rivaal uit Luik twee testmatchen uit de brand.

 

 

Na de heenwedstrijd in Standard zag het er opnieuw slecht uit voor RC Genk.  Vandenbergh zorgde voor het doelpunt van de hoop, maar een 3-1 achterstand leek moeilijk op te halen.  In een kolkend Fenixstadion liet Standard het zonder zijn geschorste sterkhouders Geraerts en Conceiçao nog maar eens afweten.  Genk daarentegen speelde het  voetbal waar de supporters en voorzitter Vaessen al een heel seizoen op wachtten en bewees het Europees ticket (net als Standard) te verdienen.  De thuisploeg haalde het na een spannende slotfase met 3-0 en mag volgend jaar Europa in.  Daarmee was de belangrijkste doelstelling van Vaessen voldaan en lag de weg voor Vandereycken open voor een verlengd verblijf.   Het  bestuur besliste er echter anders over.   Alhoewel de eigenzinnige coach zijn sportieve doelstellingen, alvast wat het resultaat betreft, was nagekomen, werd de samenwerking stopgezet.  Die beslissing was vooral gebaseerd op de troebele relatie tussen voorzitter en trainer en andere extra-sportieve overwegingen.  Vaessen, die zelf een niet geringe bijdrage had in de problemen met zijn coach, moet nu op zoek naar een nieuwe trainer die zijn team opnieuw naar een (minstens) even goed resultaat moet leiden.  De kandidaturen stromen alvast binnen, maar Hugo Broos werd door de pers naar voren geschoven als kandidaat nummer één.  Uitsluitsel volgt wellicht binnenkort.

 

 

 

Jan Moons toonde zich ook dit seizoen een betrouwbaar sluitstuk van de Genkse verdediging en stond er ook op de belangrijke momenten, zoals tijdens de laatste testwedstrijd tegen Standard.  Reservedoelman Bailly kwam amper aan spelen toe, maar bewees opnieuw klaar te zijn na zijn zware blessure.

Centraal achterin speelde het duo Claessens-Matoukou een sterke heenronde.  Mede door blessures werd er in de terugronde meer geschoven.  Vooral Matoukou was de laatste weken van het seizoen meer niet dan wel beschikbaar.  In de winterstop werd Tomislav Mikulic aangetrokken als versterking voor de linksachterpositie.  De Kroatische belofte speelde echter vaker centraal in de verdediging en dat bleek ook zijn beste positie.  Daardoor blijft de positie van linksachter het pijnpunt van RC Genk.  Alhoewel Sigurdsson vooral na de komst van concurrent Mikulic vooruitgang boekte, blijft hij de zwakste schakel in het team.  Aan de overkant bleef Priske een betrouwbare pion, met een belangrijke inbreng op aanvallend vlak.  De Deense international kan rekenen op interesse van enkele Duitse clubs, maar met Hans Cornelis is de opvolging verzekerd.

 

 

Op defensief vlak speelde coach Vandereycken een aantal keer met twee verdedigende middenvelders.  Seyfo speelde na het vertrek van Mokoena een sterke terugronde en ook Wamfor kreeg dit seizoen opnieuw een basisplaats.  De kleine Wamfor was vooral dankzij zijn loopvermogen een belangrijke, maar sterk onderschatte pion in het team.  

Op de linkerflank speelde Koen Daerden zijn beste seizoen bij RC Genk.  De Rode Duivel boekte opnieuw vooruitgang en speelde ook centraal in het middenveld of zelfs als linksachter.  Op de linksmidden kwam hij echter het best tot zijn recht en dat leverde hem niet alleen een plaats op in de nationale elf (als vervanger van de geschorste Goor), maar ook interesse van onder meer Portsmouth.  De polyvalente Engelaar en aanwinst Soetaers speelden ook een aantal keer op de linkerflank.  De Nederlander miste echter de snelheid om op die positie potten te breken en Tom Soetaers kende een terugval na een sterk begin.  De oud-Ajacied moet vooral met het oog op volgend seizoen een versterking zijn voor de Limburgse club.  

Op de rechterflank kende Beslija een wisselvallend seizoen.  Chatelle kwam na een lange revalidatie sterk terug, maar viel bijna onmiddellijk opnieuw uit met een zware enkelblessure. 

Centraal speelde Orlando Engelaar vooral goed in de topwedstrijden.  Tegen de mindere goden liet hij het vaak afweten.  Vooral zijn zwakke inbreng op verdedigend vlak zorgde geregeld voor ergernis op de tribunes.  Daartegenover staan wel een aantal belangrijke doelpunten en assists.  Faris Haroun kwam weinig aan spelen toe.  Hij viel een aantal keer goed in, maar het blijft wachten op de definitieve inbraak voor de jonge belofte.

 

 

Vooral in het begin van het seizoen stelde de Genkse aanval teleur.  Noch Vandenbergh, noch Kpaka, noch De Camargo konden overtuigen en Vandereycken speelde zelden twee wedstrijden op rij met dezelfde aanvallers.  Kevin Vandenbergh zette wel een sterke terugronde neer, en strandde in de topschutterstand op één doelpunt van Jestrovic, die wel de helft van zijn treffers vanop de strafschopstip binnentrapte.  Ook in de testwedstrijden tegen Standard vond de jonge Vandenbergh vlot de weg naar de netten.  Zijn prestaties leverden hem ook een selectie op voor de Rode Duivels, zodat eindelijk sprake kan zijn van de definitieve doorbraak van de zoon van Erwin.

De sterke terugronde van Vandenbergh kan niet los gezien worden van de komst van Nenad Stojanovic.  De Servische spits ontpopte zich al snel tot publiekslieveling en vormde samen met zijn spitsbroeder een levensgevaarlijk spitsduo.  Stojanovic zorgde niet alleen zelf vlot voor schitterende doelpunten, maar liet ook zijn ploegmaats vlot scoren.  Zijn komst is dan ook niet alleen een aanwinst voor RC Genk, maar ook voor de Belgische competitie.