Stijn Stijnen: The day after

Stijn Stijnen maakte woensdag komaf met het leven achter de schermen, want tegen Juventus stond hij in de schijnwerpers. The day after is het nog altijd even bekomen, maar de Hasselaar blijft kalm. "Normaal ben ik een slechte verliezer, maar met deze nederlaag kan ik vrede nemen. Die gasten van Juventus waren echt niet normaal. We werden van het kastje naar de muur gespeeld. Ongetwijfeld de beste ploeg waartegen we ooit voetbalden. Toch blijf ik optimist: tegen Rapid moeten we normaal de derde plaats pakken.'' 

Terug naar woensdag... De lofzangen aan het adres van de doelman waren na een tijdje niet meer bij te houden. "Mijn moeder Anna is Italiaanse. Ze is nog altijd over haar toeren. Incredibile! Incredibile! Toen we deze morgen telefoon kregen van een tante uit Turijn, met de melding dat de gazetten vol staan over mij, vlogen de krachttermen in het rond.'' Ondanks zijn sterke prestatie tegen Juventus wil Stijnen Butina's plaats echter niet opeisen. "Logisch toch? Het zou laf zijn nu zijn plaats op te eisen. Zo'n paljas ben ik niet. Wat niet belet dat deze match mijn carrière een heel stuk kan vooruithelpen. Ik heb getoond dat ik het niveau aankan. Ooit wil ik de nummer één worden, het liefst bij Brugge. Maar ik heb nog tijd, ik kan nog alles leren.'' 

Stijnen speelde nog niet veel voor Club, maar de keren dat hij onder lat stond, ontgoochelde hij nooit. "Klopt. Maar vroeg of laat komt de dag dat ook ik in de fout ga. Ik zal er rustig onder blijven. Als doelman van Club moet je mentaal bijzonder sterk zijn. Keepertrainer Verlinden is daarbij een ontzettende hulp. Jaag ik me weer een keer op, dan lacht hij dat als een futiliteit weg. Overigens klopt het beeld dat ik vroeger te onstuimig zou geweest zijn, helemaal niet. In mijn beginperiode kreeg ik wat rode kaarten bij de invallers. Maar die hadden alles met mijn onervarenheid als provinciaal voetballer te maken. De ijzeren wil om te winnen heeft er wel altijd ingezeten. Mijn vader Jempi (een beenharde verdediger uit vervlogen tijden en gewezen assistent van Vandereycken bij Mainz, red.) was al heel vroeg, zo rond mijn zestiende, heel belangrijk voor mijn ontwikkeling. Alles op het voetbal? Mij goed. Maar dan zit je wel lekker thuis voor de buis. Op café wil ik je niet meer zien. Nu ben ik daar alleen maar dankbaar voor. Net zoals voor het duifje dat mijn vriendin Veerle dinsdag opdiende. Ook dat heeft me tegen Juventus een aardig stuk geholpen.'' 

Wordt de nationale ploeg de volgende halte? "Als je ziet hoe de keepers de jongste tijd geselecteerd werden, zou je me inderdaad een kans geven. Maar aan de Rode Duivels weiger ik voorlopig te denken.''