Analyse Seizoensanalyse FC Brussels

Voor één keertje bleef het eens relatief kalm bij de tweede ploeg uit de hoofdstad. FC Brussels redde zich, ondanks een dramatische voorbereiding, moeiteloos, en nam thuis van zowat alle topploegen punten af. Ook de licentie vormde deze keer geen enkel probleem voor de jonge fusieploeg. Het is een seizoen geworden waar de Brusselse supporters best wel trots op mogen zijn, ondanks een magere terugronde. Dankzij een klinkende negen op negen sloot Brussels het seizoen af als “kampioen van de rechterkolom”, en dat is iets wat niemand voor het seizoen verwachtte.

Brussels begon dit seizoen, zoals het het vorige eindigde: woelig. In de voorbereiding kon het maar één keertje winnen (tegen Kampenhout), en speelde het onder andere gelijk tegen KVK Tienen (3de klasse) en Soignies (2de provinciale). De door voorzitter Vermeersch beloofde grote versterkingen bleven uit, en heel Brussels vreesde voor een herhaling van een seizoen vol degradatiezorgen. Tot overmaat van ramp bleken, omwille van een administratieve nalatigheid, een vijftal spelers niet eens speelgerechtigd voor de openingswedstrijd in en tegen Beveren. Het cliché zegt echter: “hoe slechter de voorbereiding, hoe beter het seizoen”. Brussels had namelijk nog één troef achter de hand: Albert Cartier. De van La Louvière overgekomen trainer, die onmiddellijk in de smaak viel bij spelers en supporters omwille van zijn aimabele houding en blijk van voetbalkennis, maakte van de spelersgroep één ploeg vol inzet en motivatie. Brussels won die wedstrijd op Beveren oververdiend met 0-2, en de trein was vertrokken, zeker toen enkele dagen later de komst van verdediger Ibrahim Kargbo werd aangekondigd, die nog steeds heel populair is in Molenbeek, naar aanleiding van zijn verblijf bij RWDM. 

Toen Brussels een week later, met dezelfde strijdlust als in Beveren, uittredend landskampioen Club Brugge knap op een gelijkspel hield, werd het voor de meeste mensen al duidelijk dat deze ploeg toch niet dé degradatiekandidaat was waarvoor ze doorging. Na moeilijkere wedstrijden in Lokeren en Westerlo, en een gelijkspel tegen Charleroi, dreigde Brussels weg te zakken in de stand. Maar toch kon ook stadsgenoot RSC Anderlecht niet komen winnen in het Edmond Machtensstadion. Na de gelijkmaker van Sels vanop de stip barstte het feest los. Toch bleef Brussels het moeilijk hebben om te winnen: op Gent verloor het nipt, na een sterke tweede helft, en thuis tegen SVZW werd een voorsprong in de laatste minuten nog uit handen gegeven.

Na een knappe 0-3-zege op La Louvière (de grootste zege van FC Brussels in eerste klasse), kon rood-zwart weer eventjes opgelucht ademhalen. Eventjes maar, want na de eerste thuisnederlaag van het seizoen, tegen Cercle Brugge, was het voor de flamboyante Vermeersch nog eens tijd om zich te laten gelden. De spelersgroep werd terug wakker en verloor sindsdien geen enkele competitiematch meer in 2005. Dankzij een 18 op 24 en prachtige thuiswedstrijden tegen onder andere Genk (1-0) en Standard (3-1), vond Brussels eind december opeens aansluiting bij de subtop. De vroegtijdige bekeruitschakeling, op eigen veld tegen OH Leuven, zorgde wel voor een smet op de verder vlekkeloze heenronde.

Tijdens de winterstop gonsde het alweer van de activiteit in de hoofdstad. Uitblinker Igor De Camargo, tevens topschutter met 10 rozen, was namelijk grof wild op de transfermarkt. Enkele Franse clubs, maar ook Standard en Club Brugge, wilden de kopbalsterke Braziliaan aan zich binden. Uiteindelijk leek de jonge aanvaller naar het Brugse te trekken, maar op het allerlaatste nippertje koos hij toch nog voor Standard. Brussels was een mooie transfersom rijker, maar een topspeler armer. Eventjes daarvoor had Moussa Sanogo wel al een contract voor twee seizoenen getekend, maar het werd al snel duidelijk dat hij niet kon vergeleken worden met De Camargo.

Heel de tweede ronde was eigenlijk een maat voor niets. De magie van voor de winter was er niet meer, en het vertrek van De Camargo was daar niet vreemd aan. Het syndroom van vorig seizoen stak weer de kop op: Brussels kon niet scoren. Maar ook het voetbal op zich was ook allesbehalve indrukwekkend. De wedstrijden op Charleroi en Anderlecht, of thuis tegen Gent en Germinal Beerschot, waren een duidelijk toonbeeld van de Brusselse onmacht. Toch waren er enkele lichtpunten: de thuiszege tegen Westerlo, met een laat doelpunt van de jonge Kristoffer Andersen, of de aangename wedstrijd op Zulte Waregem (0-0). Ook van Cercle Brugge werd gewonnen, dankzij een prachtige volley van Zoltan Petö, maar die overwinning was niet echt iets om trots op te zijn, omwille van het bedroevende spelpeil. Brussels sleepte zich langzaam naar het seizoenseinde (het was ondertussen al weggezakt tot de twaalfde, dertiende  plaats), en na de ronduit beschamende thuisnederlaag tegen Moeskroen, had Vermeersch er stilletjes aan genoeg van, en pakte hij nog eens uit met een stunt: een week later kregen alle fans gratis tickets voor de wedstrijd op Standard. Een 600-tal supporters die van deze actie profiteerden, zagen echter hoe Brussels weer niet kon scoren, en met 1-0 verloor. Ze waren ook getuige van de zware blessure van de jonge Steve Colpaert, ten gevolge van een karatetrap van Standardspeler Kovalenko.
De laatste 3 wedstrijden werden, geheel onverwacht, toch nog een hoogtepunt voor Brussels: zowel Roeselare (0-1), Lierse (dat vocht tegen de degratatie, 2-1) als STVV (de laatste wedstrijd van Patrick Nys, die dan ook toen en de weken ervoor in de bloemetjes werd gezet; 0-1) gingen voor de bijl. Op die manier kon Brussels een tegenvallende terugronde nog afsluiten met enkele positieve noten. Zowel voor de spelers als de supporters waren deze resultaten nog een mooie opsteker.

Over het algemeen mag Brussels zeker en vast tevreden zijn over zijn seizoen: vooral voor de winter verbaasden ze vriend en vijand met goeie resultaten en leuk voetbal. Na de winter was het vet echter van de soep, vooral dan dankzij het vertrek van De Camargo. Het systeem van Cartier werkte niet meer, en Niçoise of Sanogo konden de druk die nu op hun schouders viel niet dragen. Wat de transfers betreft, is er veel twijfel: Kargbo is, zoals verwacht, een prachtige transfer gebleken, anderen krijgen een voldoende mee (Andersen, Niçoise voor zijn heenronde), maar over andere spelers (zoals Gorius, Sanogo, Zaaboub en Espartero) heerst er veel meer twijfel. Op het einde van het seizoen kwamen spelers als Zaaboub en Sanogo er wel terug door, wat dan weer hoopgevend is voor volgend seizoen. Brussels sloot knap af op een tiende plaats, en rondde net niet de kaap van 50 punten af. Toch heeft Vermeersch heel wat werk voor de boeg voor volgend seizoen: indien hij in 2007 zijn puntenaantal wil verhogen, moeten er op zijn minst vijf bij. Het wordt afwachten of de West-Vlaamse bouwmeester erin slaagt om van de altijd woelige club een stabiele subtopper te maken. Wij zijn alvast benieuwd. [AN]