Analyse Het WK bekeken in een notedop

Na in exact één maand 64 wedstrijden gezien te hebben zit de vierjaarlijkse hoogmis van het voetbal er opnieuw op. Traditiegetrouw kende het WK heel wat verrassingen. Bepaalde ploegen bevestigden, anderen stelden danig teleur. Velen kenden een metamorfose in spelstijl en anderen toonden nog maar eens dat ze pretenderen top te zijn, terwijl het slechts meelopers zijn die op een enkel moment een opflakkering kennen.

 

Al in de groepsfase doken enkele grote teleurstellingen op. Paraguay stond vier jaar geleden nog voor fris en vernieuwend voetbal maar daar bleef de voetbalklok klaarblijkelijk vier jaar stil staan. Het gaf nooit de indruk naar de tweede ronde te willen. In groep C ontgoochelde Servië & Montenegro danig. Het haalde nul punten uit drie wedstrijden en had de slechtste defensie van de groepsfases. Het dieptepunt was de 6-0 nederlaag tegen de Argentijnen. S&M imponeerde nog in de kwalificatieronde maar de hst raakte duidelijk van de rails. Tsjechië, twee jaar geleden nog goed presterend op het Europees Kampioenschap toonde zich op een enkele flits na slechts een schim van de prestaties in het verleden. Geplaagd onder andere door blessures nam het land vrede met een derde plaats in de groep.

 

Het is duidelijk dat Kroatië niet meer is dan een nobele meeloper in het voetbal. Er bovenuit stekend tegen de zwakkere ploegen, maar eens het grote werk eraan komt is de teleurstelling des te groter. De Kroaten gaan er prat op dat ze vechten voor hun land. Maar dat valt dan toch niet figuurlijk te nemen. Ook Japan stelde in dezelfde groep teleur, vier jaar geleden als organiserend land nog één van de revelaties, nu kon het slechts één puntje sprokkelen na een gelijkspel tegen Kroatië.

 

Je kan het ze niet echt verwijten, maar het is en blijft duidelijk dat de Afrikaanse ploegen te onstabiel zijn om mee te kunnen blijven draaien aan de top. Ploegen zoals Nigeria, Kameroen of Senegal haalden het WK niet, waardoor er heel wat debutanten op het WK te zien waren. Ivoorkust had de pech om in de groep des doods terecht te komen. Daar deden de Ivorianen het niet slecht, ze maakten het Argentinië en zeker Nederland heel moeilijk en wonnen van Servië & Montenegro. Ook Angola en Trinidad & Tobago deden het niet slecht, maar zijn duidelijk nog te licht. Ghana kon zich als enige ploeg kwalificeren voor de achtste finales en dat zorgde voor heel wat sympathie van buitenaf.

 

Vooral Zuid-Amerika stelde teleur. Argentinië gold na de groepsfase samen met Duitsland als de favoriet voor de beker. De Argentijnen kregen echter de pech dat ze in de kwartfinales tegenover Duitsland kwamen te staan. Argentinië vocht, maar verloor toch de strijd met de Duitsers na een bloedstollende strafschoppenreeks. Brazilië teerde de vijf wedstrijden die het speelde vooral op z’n kwaliteiten en z’n talent om met een individuele actie het spel open te breken. Eens te meer is duidelijk dat een voetbalwedstrijd nog steeds moet gespeeld worden en dat op het einde de slimste vaak aan de haal gaat met de trofee. Duitsland speelde een bevredigend WK, ze haalden wel niet de oppergraal maar showden de wereld dat het Duits voetbal meer is dan controleren en het afmaken. De Duitsers stonden voor attractief, echt on-Duits voetbal.

 

Nederland spartelde zich vlot door de eerste ronde heen, daarna volgde Portugal. De Portugezen hadden genoeg aan één doelpunt om de oorlog te winnen. Dat zorgde meteen voor een ontnuchtering en een vroegtijdig einde van de Oranje-gekte. Een gekte die nu twee jaar zal rusten en ongetwijfeld opnieuw zal rijzen over twee jaar bij het EK in Zwitserland&Oostenrijk. De stijl die de Hollanders hanteerden was niet meer het gekende Nederland zoals in de gouden tijden. Zwitserland zorgde voor een positief verrassing, het land delfde het onderspit in de penalty’s tegen Oekraïne na een draak van een wedstrijd.

 

Door het ontgoochelen van de Zuid-Amerikaanse landen draaide het WK uiteindelijk uit op een EK waarbij twee ploegen die niet in de eindstrijd verwacht werden uiteindelijk de finale speelden. Uit het verleden blijkt dat een ploeg moet kunnen groeien in het toernooi om Wereldkampioen te worden. En dat gold zeker voor beide ploegen die met veel moeite de achtste finales bereikten. Zowel Frankrijk als Italië toonden zich aan elkaar gewaagd en net als twaalf jaar geleden in de hitte van Amerika besliste een strafschoppenreeks over het lot van de Italianen. Toen verloor de Squadra Azzurri van Brazilië. Nu zocht Dame Fortuna de kant van de Italianen wat hen uiteindelijk tot de Wereldkampioen maakt. 

 

Qua spektakel kunnen we dit WK met moeite het beste WK ooit noemen. Het startte nochtans heel belovend maar de wind koos een andere richting en vanaf de achtste finales vielen er amper doelpunten en was het spektakel ver te zoeken. Gelukkig maakte de spanning in tal van wedstrijden veel goed. De honger van de voetballiefhebber is opnieuw gestild. Lang zal de voetbalstilte niet duren. De voorbereiding van de eersteklasser komt bijna in een beslissende fase waarna de voetbalcompetitie 2006-2007 opnieuw volop kan uitbarsten.