Lierse-Antwerp: Koppensnellers op de dool

Het geloof in een rooskleurige toekomst moet sterk zijn. De ‘toekomstvisie’ lijkt scherp omlijnd en het doel is duidelijk. Lierse moet opnieuw gezond, rendabel en geloofwaardig worden en dit het liefst in de hoogste klasse. Maar wie naar het klassement kijkt, weet dat eerste klasse nog steeds niet op het parcours ligt dat de Pallieters afleggen. En nu krijgen ze ook nog eens het op revanche beluste Antwerp op bezoek.

Uitgespuwd als een smaakloze kauwgom in eerste klasse en thans dolend tussen hoop en vrees zich een weg banend naar de stekelige top in de tweede klasse. Dit schijnt het lot te zijn van beide emotionele ploegen. Zij creëren een band van liefde en haat in het voetballandschap en verstaan de pure kunst om onverschilligheid uit harten te bannen. Het zijn, met andere woorden, nog steeds ploegen van betekenis die zichzelf uit de grote wereld uitgesloten hebben en sindsdien het noorden kwijt zijn.

Would-be bandieten, schobbejakken en ongekuist rapaille die deze tweede klasse verder bevolken als landlopers zonder stafkaarten in het hoofd en vonken van het heilige vuur in het hart, maken het verloop van deze competitie er alleen maar spannender en grilliger op. Dat is tweede klasse, dat zijn ‘moments suprèmes’ van onvoorspelbare ploegen zoals Namen, Doornik en Virton die diverse titelkandidaten meermaals het vuur aan de schenen zullen leggen. Dan wordt, zoals Antwerp al meerdere keren aan den lijve heeft ondervonden, het sissende verdriet om de gemiste promotie geblust met vlagen van misplaatste onverschilligheid en mokkend protest en kraken de pijlers van de brug die eerste klasse met tweede verbindt en gaat men, uiteindelijk, roemloos ten onder aan de uitputting van het lange wachten.

Maar in de verte wuift Egypte dit ‘herrijzende’ Lierse een verkwikkende bries toe en het is te hopen dat in het kielzog van deze aanbeden wederopstanding geen zeven plagen hardnekkig aanklampen. Lierse wil genezen maar het blijft de vraag of de exotische medicatie niet te veel nadelige bijwerkingen zal vertonen op langere termijn.
Antwerp is al langer ziek – het schoolvoorbeeld van de bedlegerige patiënt met doorligklachten - maar zolang er leven is, is er hoop die de kaars brandende houdt, hoe klein en kwetsbaar de wiek na al die weggegleden jaren ook geworden is.
Mozes moet, volgens bepaalde bronnen, veertig jaar rondgedwaald hebben in de woestijn en nooit behoefte gehad hebben aan een frisse, schuimende pint of een relaxerende voetverzorging. Iedereen met een - door de ongenaakbare goden opgedragen - missie  draagt een loodzware last op zijn schouders. In het voetbal is het niet anders. Vroeg of laat wil men zich – opnieuw – onderscheiden, het graf verlaten en de ontbrekende lijnen van een gemiste toekomst behoedzaam bijschilderen om het geheel te vervolmaken.
Hoge verwachtingen worden helaas zelden ingelost en in tweede klasse wordt het vaak minieme verschil in kwaliteit regelmatig gecompenseerd door de vorm van de dag en de bruisende, heetgebakerde motivatie.
Motivatie is veel, zoniet alles voor de 'passionele' dingen die men onderneemt. Een hoog aangeschreven en ontbolsterende waarde die, eens afgebot als een versleten mes, vaak de doorslaggevende factor is voor collectief verlies en individueel falen. (EH)