Reportage Busreis Lierse naar Virton: De terugreis (3/3)

“Komaan, mannen”, wuift Marco de prille ontgoocheling weg met zijn aanstekelijke Italiaans getinte flegmatiek. “Kop omhoog hé, we ‘zijn’ niet verloren op Virton!”

Marco, een rasechte Italiaan, geboren in Milaan maar sinds 1990 in België, laat deze puntendeling niet aan zijn hart komen en is ‘optimist tot in de kist’.

“Het is nu eenmaal zo, soms moet je dingen aanvaarden zoals ze op je afkomen”, zegt hij en mensen rondom hem kunnen zijn boutade slechts bevestigen met een trage knik van het hoofd.
“Lierse, wat een mooie club en wat een prachtige kleuren”, gaat Marco verder en ondertussen wijst hij met de gestrekte duim naar het t-shirt onder zijn modieuze vest.
“Maar in mijn hart leeft Internazionale, al van kindsbeen af ben ik een ‘intense’ Inter Milaan fan. Die kleur zit voor de rest van mijn leven in het bloed en zal samen met mij sterven.”

Steve volgt de levendige monoloog op de voet en zegt dat hij voor twee teams supportert in België; “Germinal Beerschot en Lierse.”
“Impossibile in Italië”, antwoordt Marco opgewonden. “Daar is slechts plaats voor één ploeg. Je blijft je ‘kleur’ trouw tot het einde van je leven. Mijn oude vader is al heel zijn leven Juventus supporter en mijn zoon is fan van (mondhoeken naar beneden getrokken, een gezicht vol afgrijzen) stadsgenoot AC Milan. Maar we respecteren elkaar. Respect en liefde zijn het hoogste goed. Zeker wat betreft je familie. Maar als mijn vader op zijn sterfbed als laatste wens aan mij zou vragen, ‘Marco, tesoro mio, wil je a.u.b. voor één keer ‘Hurra Juventus’ roepen zal ik hem liefdevol op het voorhoofd kussen, zijn hand stevig vastgrijpen en hem in het oor fluisteren; ‘Caro padre, dit kan je me niet vragen want dat kan ik niet doen en dat weet je... Per favore, vergeef mij!”

Dave en Ivan hebben van plaats gewisseld. ‘Als Ivan ‘plein’ is verkiest hij aan het raam te zitten. Hij moet morgenochtend vroeg op. Dan kan zijn hoofd leunen en verstoren zijn voeten niet het gangpad als hij aan de kant van het raam zit,’ verduidelijkt Dave mij deze late, onvoorziene plaatswissel.
Dave zelf, sportief gebouwd en vlot in de omgang, speelt geen voetbal meer. Achtentwintig jaar is hij maar te veel blessures en kapotte knieën kraakten zijn ambities. Zijn broer, Ben (Van den Brandt) speelt in derde klasse bij KV Turnhout. Een zeer talentvolle jongen maar met helaas de verkeerde instelling en mentaliteit. In zijn hoofd staan nog wel wat kamers te huur. Aan de deur gezet bij Lierse en later ook bij SK Londerzeel ‘buitengekieperd’ omdat hij reeds voor KV Turnhout getekend had terwijl hij een lopend contract had bij de Klein-Brabanders, bewijzen de capriolen en nukkige grillen van een labiel talent.

“Je hebt sterke benen nodig om de wereld te dragen”, besluit Dave op een rigoureuze en belerende toon en niemand durft hem tegen te spreken.

“Ik denk”, vertrouwt Dave mij toe, “dat ik de enige ben op deze bus die nog geen enkele uitmatch van Lierse gemist heeft. Van een oefenpot in Alemannia Aachen tot een onvergetelijke reis met de TGV naar Bordeaux toen Lierse de fairplay gewonnen had en Europa mocht gaan verkennen. Zelfs de ‘kaartjesknipper’ feestte mee en lag daarna met zijn ‘kop in de pot’ en het leek alsof heel de TGV geel-zwart gekleurd was en in het zangerige geluid van de klaterende wielen – glimmend staal op een glinsterende bedding - kon men de naam ‘Lierse’ horen weerkaatsen en toen de sneltrein langsheen schitterende zuid-franse lavendelvelden en ontluikende zonnebloemweiden gleed dan besefte ik, diep weggemoffeld in mijn kwetsbare ziel, hoe sterk Lierse in mij leeft.”
In zijn fragmentarische verhaalkunst kiemt het zaad van een groots verteller denk ik bij mezelf.
“Ik ga overal mee naar toe met Lierse. Heb geen relatie en heb er geen behoefe aan. Lierse is mijn relatie. Elke week anders, elke keer een nieuw avontuur. Van ‘de berg’ op Deinze tot de grote gaten in het dak van de Bosuil waar het gewoon ‘binnenregent’ als het weer tegenzit, in alle stadions teken ik present. Lierse geeft een meerwaarde aan mijn leven en vraagt slechts weinig in de plaats terug. Enkel geduld en de belofte te blijven geloven en de hoop niet te laten varen.”