Voetbal is emotie en zeker op KV Mechelen. Dat maakt lezer Kurt Polfliet ons duidelijk met onderstaand stukje. Lees en geniet van een dagje Malinwa.
Kwart na vijf in de namiddag. Sinds een dag of twee ben ik niet weg te slaan van de pc. De adrenaline maakt zich meester van mijn bloed, mijn lichaam bij de tonen van Right here, right now en het zien van het mooie filmpje dat onze jongens voorstelt. De vernieuwde website draagt ertoe bij dat ik nog meer uitkijk naar de aanvang van het nieuwe voetbalseizoen. Right here, right now! Het seizoen van net wel! Het seizoen waarin Limburgse rust plaats gemaakt heeft voor een Antwerpse tongval. Met Brijs is het altijd prijs! Brijs, voetballers weten waarom... Ik zou zeggen, geef in dat geval heel het terras maar eentje op mijn kosten!
Voor de duizendste keer druk ik op “Toon nieuwe berichten”. Het forum bruist en iedereen wil zijn zegje doen. Ook ik maak me schuldig aan een zwaar overdreven gemiddelde aan posts op het forum de voorbije 24 u. Maar ik moet ergens die spanning kwijt. Mijn vrouwtje, van Bulgaarse afkomst begrijpt al dat gedoe rond Malinwa niet echt! Wij is niet alleen “mijn ventje en mij”... Dat blijkt ook een familie van tienduizend supporters en vooral een voetbalploeg te zijn! Het wij-gevoel revisited...
Anderhalf uur verder is er geen houden meer aan. De keuze van de sjaal is gemaakt, het abonnement in de aanslag. Nog een afscheidskusje aan het vrouwtje die er steeds minder van begrijpt om me dan te laten opgaan in de verkeersstroom richting Kerkhoflei...
Nog maar net de wagen geparkeerd op de Frans Halsvest, of de eerste “kreten” banen zich een weg uit het stadion over de daken van de rijhuizen; “Komaan Kavé, Komaan Kavée...” ! Een glimlach verschijnt op mijn gelaat. Ik ben niet meer “thuis” en toch... ik kom voor een stukje thuis! Wanneer ik de Kleine Nieuwendijk inwandel, ademt de hele omgeving voetbal. De geur van de op de kant geschoven versgebraden ajuin vermengt zich met de rauwe hamburger die langzaam dichtschroeit. Een beetje verder probeert een jonge supporter de controle over zijn goedgevulde pakje friet niet te verliezen. Een massa wil het stadion binnengaan en door die zee van geel en rood laat ik me mee naar binnen drijven.
De gezangen zijn nu niet meer te stoppen en laten me niet onbewogen. Terwijl de harmonie voor de staantribune "You’ll never walk alone" aanheft, betreed ik de D-tribune; mijn thuis voor minstens 18 spektakelstukken. Mijn ogen dwalen over het veld op zoek naar de nieuwe spelers, de ex-speler en de ex-trainer. Wisselende emoties manifesteren zich. Bewondering voor Koen dat hij het kan opbrengen vanavond een voetbalwedstrijd te spelen, verwachtingen naar de eigen jongens toe, respect voor de ex-trainer maar vanavond staat hij in het verkeerde kamp. Het kamp waar elke bezoekende trainer op Malinwa zich per defenitie bevindt; het verliezende! Toch gebeurt het een paar keer in de wedstrijd dat ik opkijk wanneer een bekend fluitsignaal weerklinkt. Maar het is niet meer voor onze jongens bedoeld. Zoals Peter achteraf voor de radio zou zeggen; “in voetbal bestaat geen sentiment”...
Bij het laatste fluitsignaal en na enkele Mexican waves is het duidelijk; Malinwa was en is er klaar voor! Peter kan wel zeggen dat hij het niet gehoord heeft maar “Peter, heb je dat gezien?” was een duidelijke boodschap. Het hoofdstuk Maes is afgesloten. Closure is de Engelse term. Boeken toe! Een nieuwe blanco pagina ligt open om beschreven te worden. Door Boris Pandza, Jonathan Wilmet, Bjarni Vidarsson, Seth De Witte, Zinho Chergui en last but not least Marc Brijs. Een nieuwe frisse wind waait door het Mechelse voetbalgebeuren.
En toch blijft er hier en daar bij sommige mensen wat hangen. Maes rekende na de wedstrijd Mununga nog tot één van zijn spelers. En viel het U ook op; de gele kousen en de rode schoentjes van Koen Persoons. Eens Malinwa in je hart, altijd Malinwa!