Johan Walckiers in Kortrijk

Kortrijk wist wat het te doen stond tegen Beerschot: winnen. En dan nog was het afwachten wat de concurrentie (Genk en Cercle) zouden doen. Met de bekerfinale in het achterhoofd was het bij de West-Vlamingen wat hinken op twee gedachten, maar toch drukten ze Beerschot in de aanvangsfase terug op eigen helft. Veel doelgevaar leverde dat echter niet op, want de voorzetten vonden het hoofd van de lange Veselinovic - die trouwens geen al te goeie indruk naliet - niet.

Het werd al bij al een saaie bedoening met weinig kansen. Op de eerste echte was het zelfs wachten tot minuut 23 toen Wijns verrassend uithaalde, maar Pacovski in de goeie hoek stond. De vele slechte passes maakten dat vooral het Kortrijkse publiek gefrustreerd raakte. Hun ploeg maakte in die eerste helft immers amper aanspraak op de broodnodige zege. Waren het de zenuwen? Het was alvast een draak van een eerste helft.

De tweede helft bracht beterschap en na zes minuten zelfs een doelpunt. Verdediger Zukanovic kopte een hoekschop mooi overhoeks binnen. De ontlading in het Guldensporenstadion was groot. Zeker omdat de kwalificatie voor PO I op dat moment virtueel binnen was.

En Kortrijk moet een donderpreek gekregen hebben tijdens de rust, want ze begonnen nu wel preciezer te combineren. En dat loonde: Dejaeghere werkte zich voorbij de defensie van Beerschot en kon al struikelend nog een voorzet afleveren waarop Veselinovic sterk inliep en de 2-0 in doel jaagde.

Beerschot kon niets klaarmaken en Kortrijk speelde de wedstrijd rustig uit. Het was na het laatste fluitsignaal bang afwachten op de uitslag in Lokeren, want die stonden 1-0 voor tegen Cercle Brugge en daardoor zou de Vereniging er uit gekegeld worden. Toen ook die uitslag bevestigd werd, kon het feest losbreken in Kortrijk.