Interview "Als ik slecht speel, hoor ik geen boegeroep"

Sven Verstraete begint straks aan zijn derde seizoen bij OMS Ingelmunster. De West-Vlaamse club doet dat voor het eerst in de nationale reeksen na de promotie van vorig seizoen. Ingelmunster heeft wel een heel aparte speler in de spits lopen: Verstraete baant zich al ongeveer twintig jaar een weg langs de Belgische voetbalvelden met een aangeboren beperking. De voorbije twee seizoenen vond hij ongeveer 25 keer de weg naar het net, waarmee hij bewijst dat zijn handicap hem weinig of niets in de weg legt.

Sven, ben jij een uniek geval in de nationale reeksen?

"Vroeger waren er meer spelers in nationale, maar de laatste tijd is dat minder. De meeste dove spelers krijgen vaak geen kansen wegens hun beperking. Er zijn er ook veel die afhaken omdat ze wegens het communicatieprobleem liever met hun lotgenoten gaan voetballen".

Waarom is dat voor jou minder belangrijk?

"Zij kunnen onderling alles zeggen en naar hartelust communiceren. Ze worden ook begrepen, terwijl dat vaak anders is. Ik voetbal ook graag met mijn dove vrienden, maar vanwege het niveau speel ik nog altijd liever bij OMS Ingelmunster. Ik wil ook bewijzen dat dove mensen ook heel goed - en zelfs op topniveau - kunnen sporten".

In welke mate ben je geremd of beperkt op een voetbalveld?

"De meningen over die beperking verschillen natuurlijk, maar volgens mij is dat in het voetbal niet zo'n obstakel. Het voornaamste nadeel is dat je niet kan gecoacht worden door je ploegmakkers. Als er iemand vrij staat en ik zie die niet, dan kan ik daar ook niet op attent gemaakt worden. Wel is het zo dat dove mensen visueel sterker zijn dan horende mensen".

Bij de tactische bespreking is er toch ook veel dat jou ontgaat…

"Vooreerst kan ik mensen begrijpen als die duidelijk en traag spreken. Zo gaat dat dus ook met mijn ploegmakkers en trainers. Na de tactische bespreking neemt de trainer mij even apart en licht hij enkele zaken toe. Doorgaans heb ik alles begrepen en is er geen enkel probleem".

Heeft het ook voordelen om niets te kunnen horen op een speelveld?

"Zeker en vast. Als je barslecht speelt, hoor je geen boegeroep vanop de tribunes (lacht). Als de tegenstanders mij willen opnaaien via woorden, slagen ze daar uiteraard ook niet in".

En de scheidsrechters. Zijn die wel een beetje begripvol?

"Voor de partij gaat één van mijn ploegmaten of de coach de scheidsrechter inlichten over mijn beperking. Elke scheidsrechter weet bijgevolg wat hij moet doen waardoor ik daar nooit enig probleem mee heb ervaren".

Heb je ook nare ervaringen meegemaakt in al die jaren?

"Toen ik jong was, liep ik eens alleen op doel terwijl er al lang gefloten was. Ik werd aangespeeld en ging alleen op de doelman, maar het spel lag al stil. Ik voelde me toen betrekkelijk slecht, maar dat is snel overgegaan. Al bij al houd ik enkel positieve herinneringen over aan het voetbal".

Je maakt deel uit van de nationale ploeg voor dove voetballers. Wat houdt dat juist in?

"Op 15 september spelen we een belangrijke interland tegen Denemarken. Als we die partij winnend afsluiten, kwalificeren we ons voor de Deaflymplics. Dat zijn de Olympische Spelen voor dove sporters. Voor ons is dat uitermate plezant, want slechthorenden uit de hele wereld komen daar samen om voor de medailles te strijden".