Door Aernout Van Lindt

Vooraf was er veel te doen om deze wedstrijd tussen de Verenigde Staten en Duitsland. Een nieuw bedrog van Gijon leek in de maak te kunnen zijn, temeer omdat Klinsmann en Löw goede vrienden zijn. Toch leek het niet meteen een echte vriendschappelijke match te gaan worden, want in de eerste helft werd vaak doorgegleden en soms toch eens bits gespeeld op een natte grasmat.

Inderdaad, niet voor het eerst was het een regenfestival in Recife op wedstrijddag. De Duitsers en de Amerikanen die talrijk naar het stadion waren gekomen lieten het niet aan hun hart komen in ieder geval, er waren er zelfs bij die weinig kleren nodig hadden om zich in de regen warm te houden.

Dat we het over het weer en de randfenomenen - er was ook nog een botsing tussen Jones en de scheidsrechter, altijd een gele kaart overigens - kunnen hebben, zegt genoeg over hoe de eerste helft qua doelrijpe kansen was: heel droef. Een gezapig tempo maakte zich van de acties meester. Een bewuste keuze van team USA, dat de Duitsers liet komen. Die hadden te weinig infiltratie in zich om echt splijtend uit te pakken.

Hoe sterk de Duitsers tijdens hun eerste confrontatie met de Portugezen waren, zo weinig schoot daar van over op speeldag 3. Ook tegen Ghana speelden ze al niet super, nu tegen USA was het ook niet super. Elke voorzet die werd getrapt was bovendien een makkelijke prooi voor Howard.

Na de rust troffen we een gretiger Duitsland, en daar zat de inbreng van WK-recordtopschutter Miroslav Klose voor iets tussen. Hij wilde per se zijn zestiende maken om alleen topschutter te worden.

Het zou uiteindelijk Thomas Müller zijn die het winnende doelpunt op het uur binnenkrulde. Een kopbal van Mertesacker werd door Howard knap gepakt, maar in de herneming was ook hij kansloos. Verder kwamen beide ploegen echter niet. Team USA gaat ook mee naar de volgende ronde, ondanks verlies, omdat Portugal een te slecht doelsaldo heeft. Zij worden hoogstwaarschijnlijk onze volgende tegenstander, een op papier haalbare kaart lijkt dat.