Aernout Van Lindt in Lokeren

Zowel Peter Maes als Dennis Van Wijk moesten toch wat puzzelen aan hun elftal voor deze partij. Lokeren kreeg wel een fitte Copa in doel, hij raakte speelklaar, maar het moest toch nog onder anderen Overmeire missen - altijd een aderlating voor de balans in het elftal.

De bezoekers misten heel wat aanvallende krachten. Geen topschutter Gounongbé, maar ook nog steeds geen MacDonald of Sno. Jens Cools was er wel bij - hij speelde al zijn 100e match voor de Kemphanen, al zal die niet de geschiedenis ingaan als lekkerste ooit.

Slaapvoetbal troef

Wie was de winnaar van het eerste uur? Wie een uiltje wilde vangen. De net geen 8000 supporters kregen nauwelijks waar voor hun geld: de thuisploeg dreigde wel af en toe, maar echt gevaarlijk kon het niet worden. Elk schot zeilde over of naast, dreiging ging er enkel uit van listige balletjes van Vanaken, maar in de zestien rommelde het steevast.

De bezoekers wisten daar nog minder tegenover te zetten, maar dat hoefde ook niet. Het was van meet af aan duidelijk: Westel was naar Daknam gekomen om een puntje mee te graaien. Hoe verder de wedstrijd vorderde, hoe feller het opviel.

Slotoffensief Lokeren komt te laat

Met de inbreng van Besart en Leye ging er in het laatste halfuur wel wat meer dreiging uit van de Waaslanders, die toch vooral al leken uit te kijken naar de match van donderdag tegen Legia Warschau - de laatste kans in Europa. Zeker het laatste kwartier werd het een echte belegering en kopballen van Maric en Leye hadden eigenlijk een doelpunt verdiend, maar dat kwam er niet.

Op de counter probeerde Westerlo wel iets, maar er ging gewoon te weinig van uit. 0-0 dus, besloten met een gefluit van de supporters. Weinig reden tot feesten op Daknam, al hadden de Waaslanders door het verlies van Anderlecht een uitstekende zaak kunnen doen.