Analyse Moeten de Anderlecht-fans de hand in eigen boezem steken? JA!

Door Diederik Geypen

De faalangst die de jongste jaren door het Astridpark zweeft, valt met geen woorden te beschrijven. Het uit het verleden gecreëerde verwachtingspatroon is voor Anderlecht anno 2015 onbereikbaar. De mentale druk eens zo groot.

De penaltymissers wijten aan een gebrekkige kwaliteit is zinloos. Tegen KV Mechelen zagen zowel Dennis Praet als Youri Tielemans - twee technische jongens uit de eigen opleidingsschool - hun poging de mist ingaan.

Vijf jaar

Of bent u het Champions League-debacle tegen Partizan Belgrado al vergeten? Zowel Matias Suarez, Lucas Biglia als Mbark Boussoufa faalden vanop de stip.

Weg Kampioenenbal en de vetpotten van de Champions League. De dramatische eliminatie ligt inmiddels vijf jaar achter ons. Het penaltyspook leeft sterker dan ooit tevoren.

Het scoringsprobleem van de Brusselaars beperkt zich trouwens niet tot enkele gemiste strafschoppen. Vers in het geheugen zitten wellicht de twaalf kansen die Anderlecht een week geleden tegen STVV de nek omwrong.

Praet en Guillaume Gillet durfden uit schrik voor de reactie - Wat als ik mis? - niet hun kans gaan bij uitgelezen mogelijkheden.

Anderlecht-shirt

Anderlecht trainen verandert de innerlijke mens. Het paars-witte shirt aantrekken evenzeer. Zo onbevangen Sven Kums zijn elfmeters tegen Club Brugge in doel joeg, zo fel stonden Praet, Okaka en Tielemans zondag te trillen op hun benen. 

Mag het publiek van de recordkampioen niet kritisch zijn? Zeker wel. De wekelijkse invraagstelling heeft de club altijd naar successen geleid. Alleen zit de filosofie van de kritiek op dit moment fout.

Ongenoegen ventileren op wedstrijdfases - die helemaal anders konden uitdraaien - helpt de ploeg niet vooruit. Een positievere vorm van supporteren, om Anderlecht weer ouderwets te zien uithalen, misschien wel.