Dochtertje van Davino Verhulst knokte terug na meer dan tien tumoren: "Ze ­zeiden dat ze een plant zou zijn en kijk, madammeke zit alleen op haar poep"

Negen maanden lang lag Elena in het ziekenhuis om er tegen de tumoren in haar hoofd te vechten. Meer dan tien tumoren... Dokters gaven het dochtertje van Verhulst en zijn vrouw Nathalie amper vijf à tien procent overlevingskans. Het waren moeilijke tijden voor het gezin Verhulst, maar ondertussen gaat het beter met Elena.

"Ik ging naar elke match met Elena in mijn gedachten" _{- Davino Verhulst}

"Ik bleef al die tijd trainen en wedstrijden spelen. Ik ging naar elke match met Elena in mijn ­gedachten. Bij elke bal die op me ­afkwam, dacht ik: ik pak hem voor Elena", zegt Verhulst in Het Nieuwsblad. "Ik doe dat nu nog. Ik kon en kan de knop omdraaien. Me nog meer focussen dan ooit. Ik moet en zal en wil. Een gele kaart of een foute beslissing van de scheidsrechter relativeer ik veel sneller. Zeker als ik Elena zie."

"Ik ben zo trots op haar. Zij moest vechten voor haar leven. Je hebt goedbetaalde voetballers die niet eens vechten voor een bal. Soms erger ik me aan dat luxeleventje. Wij moeten vechten voor ons loon. Kindjes in het ­ziekenhuis moeten vechten voor hun leven. Wij klagen bij de minste tegenslag, zij blijven lachen, ook al hebben ze zoveel afgezien. Ik weet het, ik mag niet altijd zo denken. Ik was vroeger ook een luxejongen. Joeg me ook op als de barbecue niet werkte of als het ­regende.”

"Ze inspireert me als sportman en als papa"

Hoewel het er op een gegeven moment niet goed uitzag voor Elena, bleef ze knokken. “Ze ­zeiden dat ze een plant zou zijn en kijk, madammeke zit alleen op haar poep. Gisteren zat ze nog samen met haar broertje rechtop in het zwembadje. Ze inspireert me als sportman en als papa. Zo’n wilskracht. Ze geeft mensen die hun hele leven ­gestudeerd hebben lik op stuk. Ik kan veel meer, papa. Ze is zo blij als ze me ziet. Dan spartelt ze als een vis."