Waar blijft die 'klik'? Hoe apathie de stille killer is van Lokeren

Ja, er zijn nog ploegen waar het na tien speeldagen vierkant draait, maar er is een belangrijk verschil: hoe daarmee wordt omgegaan. Bij de buren van Waasland-Beveren gingen de supporters al letterlijk in de nek van Ferrera hijgen. In Anderlecht uit iedereen bijna elke week zijn ongenoegen en moesten Vanhaezebrouck en Coucke het al meermaals gaan uitleggen.

Maar neem de laatste wedstrijd van Sporting als voorbeeld: ze speelden hun beste halfuur van het seizoen tegen Kortrijk en zakten vervolgens als een kaartenhuisje in elkaar. Resultaat: 1-3. Op het einde ging Tirpan aan de Lokerse dugout nog ei zo na op de vuist met de keeperstrainer, een alleszeggend beeld.

De spelers bleven bij het laatste fluitsignaal wezenloos voor zich uitkijken, de doodstille supporters leken te denken 'waarom doen wij in godsnaam nog week na week de moeite' en trainer Maes oogde opmerkelijk kalm op zijn persbabbel. Waarom zou hij zich ook zorgen maken? Het bestuur met voorzitter Lambrecht op kop grijpt zelfs in deze barre omstandigheden op geen enkele manier in en achteraf sprak hij nog eens het vertrouwen in de coach uit.

Dat zou weleens het grootste gevaar kunnen zijn voor Lokeren: apathie. Iedereen beseft dat er iets moet gebeuren, maar niemand weet precies wat en daarom blijft de situatie onveranderd. De interlandbreak zal toch echt een keerpunt moeten blijken, te beginnen op de Bosuil...