Column Zelfs de paus werd er ziek van ...

Zelfs de paus werd er ziek van ...

Woensdagavond even over tienen was het, toen ten huize Antheunis in Lokeren een luide zucht van verlichting klonk.  Gelukkig, dacht vrouwe Antheunis, hij zal welgezind kunnen terugkeren.  Er hing al een tijdje een crisissfeertje bij het gezin Antheunis.  Hij liep een ganse dag knorrend en grommend rond, zij verzuchtte zich in de tragiek van het dagdagelijkse leven en zaagde haar omgeving de oren van het lijf.  Daar kon hij dan weer allerminst mee lachen en liep steeds naar buiten en begon agressief in de tuin te harken.  Voetbal is oorlog, dacht Aimé...

Vorige week vrijdag was het weer tot zo'n vlaag van wederzijdse woede en gramschap gekomen.  Aimé had zijn klas rode belhamels rond zich verzameld om de volledige Belgische voetbalpers te bekampen.  Daarnaast moest er ook nog gevoetbald worden tegen Bosnië, een voetbaldwerg grootgebracht in de schaduw van het grote San Marino.  Aimé verwarde San Marino altijd met San Siro.  Ooit had iemand hem eens gezegd dat de Champions League gewonnen moest worden op het veld van San Siro.  Sinds de loting voor de Wereldbeker was Aimé er van overtuigd dat de uitmatch in San Marino de match van het jaar zou worden.

Maar eerst Bosnië dus.  Zijn klasje deed het goed, maar Aimé maakte toch een foutje.  Iemand - was het die dekselse Chelsea-coach Mourinho niet? - had hem tijdens de rust een pilletje aangeboden en dat was Aimé naar het hoofd gestegen.  Iedere journalist mocht het weten: de rode duivels hadden speciaal voor hem gewonnen.  Ze hadden allemaal - de een na de ander - de ziel uit hun lijf gespeeld voor hun coach, de fel gecontesteerde bondstrainer die altijd gepest werd door alle stoute journalisten.  Het moest er plotseling allemaal uit.

De overwinning tegen de Bosniërs had Aimé niet geruster gesteld.  De crisissfeer was nooit ver weg.  Het was nog een overblijfsel uit zijn Anderlecht-tijd.  Toen werd hij ook achtervolgd door een meute wilde pershonden na ieder verloren punt.  Hij kon het op den duur echt niet meer verdragen.  Hier is het altijd crisis, gaf Mister Michel dan als simpel antwoord.  En Aimé ploegde braaf voort.  De Anderlechtdruk was nu de druk van een volledige natie geworden.  Vrouwe Antheunis zag Aimé elke dag moeizamer opstaan en steeds meer gekromd voor de spiegel staan.  Zo'n land van Jean-Luc Dehaene weegt toch zwaar, dacht Aimé.

Maandag was de rust teruggekeerd ten huize Antheunis.  De papa was met zijn klasje rode belhamels vertrokken voor de wedstrijd van het jaar.  Aimé zag er bedrukt uit.  De pers had het ook gezien.  Het zou moeilijk worden om woensdag de Champions League te winnen, zei hij.  De tegenstander was naar verluid sterker in eigen huis dan op verplaatsing.  De journalisten hadden geen flauw benul waarover hij het had, maar gaven hem het voordeel van de twijfel.  Aimé was tenslotte de man die hen naar de overwinning tegen Bosnië had geleid.  Een echte volksheld, gebukt onder het juk van de natie.

Aimé keek even raar op toen hij woensdagavond rond achten uit de spelerstunnel het veld opliep.  Verdorie, dacht hij, ik had mij San Siro toch groter voorgesteld.  Aimé ging zitten en schrok zich opnieuw een ongeluk.  Verdorie, dacht hij, hier spelen ze volksliederen.  Aimé ging rechtstaan voor de brabançonne en toen de camera hem in beeld nam, zag vrouwe Antheunis heel even opnieuw haar trotse, sterke Aimé waar ze zovele jaren terug eeuwige trouw had aan beloofd.  Het fluitsignaal bracht haar opnieuw met beide voeten op de grond.  De wedstrijd van het jaar was begonnen.

De Rode Duivels wonnen met 1-2 op het veld van San Marino.  Innerlijk was de vreugde van Aimé niet te stuiten, maar voor de camera gaf hij geen krimp.  Hij wist dat het een moeilijke wedstrijd ging worden, dat de tegenstand niet te onderschatten was, maar dat de overwinning toch dik verdiend was.  Zo, dacht Aimé, morgen zou het toch wel mooi in de kranten staan dat ik eindelijk die Champions League heb gewonnen.  Een droom, winnen in San Siro.  Club Brugge heeft het hier ook niet gemakkelijk gehaald, wist Aimé.

Op de luchthaven in Zaventem wachtte kardinaal Danneels de rode meute op.  Aimé, riep Danneels nederig.  Hij had een belangrijke vraag voor de nieuwe Belgische volksheld.  De paus was ernstig ziek geworden na de wedstrijd van San Marino, vertelde Danneels hem.  Er moest dringend een opvolger gezocht worden.  Goed, dacht Aimé, dat kan er ook nog wel bij.  De opdracht is nu toch volbracht: Champions League gewonnen, vrouw content.... en welgezind stapte Aimé opnieuw op het vliegtuig....

Of zou het toch niet helemaal zo gegaan zijn?