Reportage Met de Belgian Irons naar West Ham-Millwall

 

We hebben ons ingeschreven op één van de drie bussen van de Belgian Irons, een West Ham supportersclub uit Mechelen. Twee bussen vertrekken er vanuit Mechelen, één vanuit Sint-Truiden waar Fan Club Grankanaria ook een hoop mensen wist warm te krijgen voor de Londense derby en onder naam van de Belgian Irons meereisden naar East Ham –jawel, de ground van West Ham ligt in East Ham-. Het is zaterdag, vijf uur in de ochtend en hebben afspraak aan Staaien. We zetten ons op het busje met dolgekke Truienaren. De sfeer zit er meteen goed in want een aantal onder hen komt net terug van een schoolreunie en hadden dus een nachtje door gedaan. De trip begint haast in mineur voor een jongedame die de avond voordien haar paspoort was kwijt gespeeld. Er werd nog even gewacht terwijl zij naar de politie ging om aangifte te doen en zo nog hoopte om in het bezit te komen van de nodige vervangdocumenten want Engeland geraak je niet binnen zonder. Net voor het oprijden van de ring in Brussel rijdt er een wagen voor de bus in en doet ons halt houden op de pechstrook. Het was de jongedame in kwestie. Ze had haar paspoort teruggevonden in haar wagen. Zo kon ze toch mee op stap voor het mooi dagje Londen. 

Op de parking naast de E40 te Wetteren worden er nog zes West Ham fans opgepikt want Irons zitten nu eenmaal overal. Dan zetten we koers richting Calais waar we inschepen voor de Shuttle onder het Kanaal. We krijgen te horen dat de twee bussen uit Mechelen net achter ons staan maar niet meer op dezelfde Shuttle kunnen wegens volzet. Ook de bussen uit de stad van de laatste Belgische Europese bekerwinnaar hebben her en der mensen van over het ganse land opgepikt want de Belgian Irons staan er nu eenmaal op om hun medereizigers zo dicht mogelijk bij hun woning op te pikken zodat ze gezellig een pintje, aan één euro, kunnen drinken en zich bij thuiskomst kunnen laten afhalen.

In Folkstone wachten we de twee andere bussen op. Daar zien we voor het eerst Guy Buelens, de voorzitter van de Belgian Irons. Voorzitter is een groot woord, weet Guy ons te vertellen. De Irons werken niet echt met bestuursleden, Guy regelt alles op eigen houtje, maar wordt toch stevig bijgestaan door een vijftal losse medewerkers die er steeds bijzijn. Eén van hen is Oostendenaar Henk die steevast voor de broodjes zorgt, die eveneens aan één euro kunnen verkregen worden. Mister Buelens stopt er ons de wedstrijdtickets in de handen en krijgt er nog van de voorzitter van Fan Club Grankanaria een eigenhandig gemaakt schilderij, olieverf op doek, in de handen gestopt. Op dit schilderij het clubembleem van de Belgian Irons. Geen tijd meer voor romantisch gekeuvel, de match start immers om twaalf uur Engelse tijd en het zou druk zijn in East Ham, aldus de leider van de Belgian Irons. En hij had niet gelogen want eens we de grotere wegen rond de Engelse hoofdstad verlaten wordt het alsmaar drukker en drukker. In de verte horen we reeds de sirenes. Op ongeveer een kwartier voor de wedstrijd zitten we muurvast in het verkeer op een kilometer van het stadion. We besluiten om deze laatste meters te voet af te leggen. Dat de auto’s in Engeland rechts voorbij steken mocht een kanariefan haast aan den lijve ondervinden. Politiewagens scheurden ons met loeiende sirenes voorbij.     

We haasten ons naar Boleyn Ground, zoals het stadion van West Ham officieel noemt. In de volksmond is het zoals iedereen het wel kent Upton park. In een ooghoek zien we dat het standbeeld van Bobby Moore en Co, ter bescherming tegen hooliganisme is afgedekt met een houte beschutting. Even het mooie verhaal meegeven van dit standbeeld: Toen Engeland het WK in ’66 de finale won van Duitsland met 4-2, werden de vier doelpunten gescoord door West Ham spelers waaronder een hattrick van Hurst, de enige speler die hierin ooit lukte op een WK. Bobby Moore mocht als kapitein van de Engelsen de Jules Rimet cup de lucht insteken. Over dit stukje geschiedenis zijn ze in East Ham zo fier dat er een standbeeld voor werd opgericht. We zetten het op een drafje en in de verte zien we het stadion verrijzen waarboven een politiehelikopter cirkelt om een oogje in het zeil te houden. Eens aangekomen springen we nog snel even binnen in de prachtige clubshop om ons vervolgens naar de Bobby Moore stand te begeven. Niets te vroeg want daar zijn de spelers in het prachtige claret and blue. Onder een oorverdovend applaus worden ze verwelkomd en zingen de fans luidkeels het prachtige clublied ''I'm forever blowing bubbles'', gevolgd door het dreigende “Stand up if you hate Millwall”, iets wat we dan ook maar deden. Bij de club, van de overkant van de rivier the Thames, geen Bob Peeters die met een kwetsuur out is. Millwall komt al vrij vroeg in de wedstrijd op voorsprong en dat heeft zo zijn gevolgen voor de sfeer, maar als Harewood de gelijkmaker weet te scoren zit deze er terug dik in. Tijdens de rust raken we aan de praat met fans van het Nederlandse NAC die eveneens met de Belgian Irons meereisden, we versierden meteen een uitnodiging om volgend seizoen eens een kijkje te gaan nemen bij de club uit Breda. Na het taartje met volgens mijn buurman gevuld met katteneten wordt de tweede helft op gang gestampt. De stand zou niet meer wijzigen zodat Millwall één punt kan mee pakken naar The New Den. Het blijft dus bang afwachten tot de laatste speeldag om te weten of de Hammers erin zullen slagen om de play-offs te halen.

 

Na de match is er heel wat politie in het straatbeeld en mag iedereen nog een paar uur vrij rondlopen. De Millwall-fans werden na het laatste fluitsignaal aangemaand om uit veiligheid nog een extra uur door te brengen in hun vak. Om 16u30 Belgische tijd was het verzamelen geblazen aan de Millers Well, het stamcafé van de Belgian Irons, maar dit bleek door de risicowedstrijd gesloten te zijn. We vatten de terugreis aan en enkele Truiense fans speculeren of ze al dan niet nog de wedstrijd Lokeren OV-STVV zouden halen. Het plan is om samen met de medereizigers uit Wetteren af te stappen en per taxi naar Daknam te rijden. Maar het zou krap zijn en uiteindelijk niet haalbaar. Dan wordt er maar vanop de bus gesupporterd voor de kanaries en ontploft het busje haast als Tom Van Imschoot na amper drie minuten de 0-1 op het bord prikt. Daar straks nog half de bus in dromenland was zit de sfeer er nu goed in. Maar niet voor lang want al snel komen de waaslanders langszij en komen zelfs op een veilige 3-1 voorsprong te staan. Als de geel-blauwen in de tweede helft terug op gelijke hoogte klimmen en de STVV-fans dit via radio en sms gewijs vernemen is het weer dolle boel. Ondertussen hebben de mensen uit Wetteren reeds de bus verlaten en ter hoogte van de hoofdstad trapt Tailson in Lokeren de 4-3 eindstand op het bord. Met de speculaties dat de kanaries nog enkele bange weken te wachten staan stoppen we terug aan Staaien en trekken met deze gekke bende de nacht in.

 

De Belgian Irons verzorgen elk seizoen een tiental voetbaltrips naar Upton Park. Door de veiligheidsmaatregelen konden de Belgian Irons voor deze wedstrijd geen beroep doen op hun vaste plaatsen waardoor er per uitzondering door een deel van de medereizigers moest post gevat worden op duurdere plaatsen. Maar over het algemeen kan je voor de democratische prijs van 75 euro, busreis, inclusief de overtocht met de ferry of de shuttle en het voetbalticket, meereizen. Wil ook jij eens een wedstrijd beleven in de bakermat van het voetbal, dan kan je je hiervoor inschrijven door te mailen naar: belgianirons@pandora.be. Voor meer info kan je terecht op hun website: www.belgianirons.be

Lelièvre Mario.