Zo verliefd op zijn club dat hij zelfs jarenlang plaats op de bank accepteerde: "Ik hield dat alleen maar vol omdat het Beerschot was"

"Toen ik in 2002 na twee seizoenen Ajax terugkeerde, was Luciano de onbetwiste nummer één. Ik was amper 19 en wilde vooral bijleren, tot hij in de tweede match van het seizoen op Lokeren rood kreeg. Ik speelde een goede match en pakte een penalty van Arnar Vidarsson, maar was toch verbaasd dat Franky Van der Elst voor mij bleef kiezen. 22 matchen gespeeld, ook al was het voor de club een moeilijk seizoen. Tot het wat minder begon te lopen en de druk groter werd, waardoor Luciano opnieuw in doel kwam", vertelt Verbist aan Sport/Voetbalmagazine.

Deftige uitleg

"Het seizoen erna, onder Marc Brys, speelden we allebei een goeie voorbereiding. Marc had het moeilijk om te kiezen, maar zijn gevoel zei hem dat Luciano opnieuw eerste keeper zou worden. Ik heb hem dat nooit kwalijk genomen, want een coach moet nu eenmaal knopen doorhakken. En: ik kreeg een deftige uitleg. Ik had meer voetballende kwaliteiten en was iets beter op het vlak van coaching, maar Luciano was was sterker op hoge ballen."

Fan op de bank

Verbist moest zich content stellen met een plaats op de bank, maar deed dat zonder morren: "Ik had natuurlijk liever gespeeld, maar wilde ook dat het goed ging met de club. Nooit een been scheef gelegd in de groep, dat heeft Brys altijd geapprecieerd. Een goeie trainer, maar ook een eerlijk mens. Drie jaar aan een stuk trainen en weten dat je wellicht toch op de bank zal zitten, dat was niet makkelijk. Ik hield dat alleen maar vol omdat het Beerschot was. Ik keek verder dan mezelf en zat op de bank als supporter die continu in de nek van de lijnrechter stond te roepen. Ik heb amper 34 matchen gespeeld, maar toch mooie momenten meegemaakt."