De minuut stilte ter nagedachtenis van Antonio Puerta liet een diepe indruk na in het Stadium Lille Métropole Villeneuve d’Ascq. Zo diep zelfs, dat er tot de éénentwintigste minuut geen echte kans te noteren viel. Fysiek voetbal op het middenveld, ja, dat was er in overvloed, maar doelgevaar bleef nog even taboe. Totdat daar minuut 21 aanbrak. Na geharrewar dat volgde op een vrije trap van Cufré kwam de bal bij de rechter van Frédéric Piquionne, die Sylva het nakijken gaf. 0-1, meteen een koude douche voor de thuisploeg, die dan maar met 'sturm und drang' de gelijkmaker probeerden te vinden, maar dat bracht in de eerste periode geen goal meer op. In tegendeel, Obraniak interpreteerde vlak voor rust het begrip sturm und drang iets té letterlijk – althans, in de ogen van scheidsrechter Thual – en kreeg na een stevige maar niet gevaarlijke tackle een overdreven rode kaart. Eén minuut daarvoor onthield Thual diezelfde Obraniak nog een penalty, na truitje-trek van Bolivar. Ook dat was een twijfelachtige beslissing. Monsieur Thual kreeg het hele stadion op zijn nek en floot dan maar voor de rust. Terecht, want dat is gebruikelijk na vijfenveertig minuten voetbal plus blessuretijd.

 

De tweede helft moest het dan maar doen. Lille week niet af van haar pressievoetbal, ook al leverde dat weinig tot niets op. Neem daar een scheidsrechter bij die voor elk duwtje fluit, dan ben je weinig met potige pressing. Vijf minuten voor tijd was hij dan eindelijk daar, de gelijkmaker! Of toch niet? In ieder geval stond heel Lille op zijn kop toen Thual de eventuele goal niet valideerde. De tweede keer al, nadat in de tweede helft Koller de bal al dan niet van achter de doellijn weghaalde. Lille voelde zich benadeeld na ook al onterecht tot tien te zijn gereduceerd en kon ook derhalve niet meer score. Zo blijft de roep om een sensor die moet registreren of de bal de doellijn overschreed of niet, maar aanhouden. Laten we de verdienste van de Monegasken wel niet vergeten. Monaco staat nu zelfs gedeeld aan kop van de Ligue 1, en dat was alweer een heel tijdje geleden.