Niet ver zoeken naar winnaarsmentaliteit bij succesvolste coach in lagere klassen: "Mijn pa was een Olympisch worstelaar"

Worstelen is hem met de paplepel ingegeven. Zijn vader, Arthur, werd in 1968 zelfs door ons land naar de Olympische Spelen in Mexico Stad gestuurd. "Dat was enorm populair in Antwerpen in die periode. Mijn vader deed aan Grieks-Romeins worstelen en was één van de besten. Hij werd dertig keer Belgisch kampioen, werd derde op een EK en vijfde op een WK."

"Hij deed één keer mee aan de Olympische spelen, maar eigenlijk had hij de twee keer ervoor er ook bij moeten zijn. Maar als je de bondsvoorzitter op zijn gezicht slaat, kan je een schorsing verwachten natuurlijk. Het typeerde mijn vader: een straatvechter. Hij trainde gelijk zot om toch maar in zijn gewichtsklasse te blijven. Hij was klein, maar was even breed als groot. Hij was mijn idool. Uiteraard ben ik ook beginnen worstelen en ik was goed."

Doe a sloefen mor aan

Spaenhoven combineerde worstelen met voetbal en op zijn 17de koos hij voor het tweede. "Ik had iets minder karakter dan mijn vader misschien. Maar de winnaarsmentaliteit heb ik van hem. Weet je, mijn broer was een begenadigd wielrenner, maar voor mijn vader telde maar één ding: winnen. Toen hij eens tweede werd, kreeg hij geen complimenten. 'Alleen den eerste telt', zei hij dan. "Doe na a sloefen mor aan en ga nog een halfuurke lopen', zei hij tegen mijn broer. Echt gebeurt hé!"

"Mijn pa kwam eens thuis van het WK en had nipt verloren van een Rus. Kapot was hij. 'Dat zijn geen mensen, maar machines', zuchtte hij. Zelfs in die tijd stonden die al stijf van de anabolen."